Levendige wedstrijden op Koningsdag in Beilen
De Ronde van Beilen kent een lange traditie, die al begon op 6 mei 1961. Daarna is er alleen in 1962, 2020 en 2021 niet gereden. Beilen is daarmee het langstlopende criterium in Drenthe, want “tijdgenoten” zoals Coevorden, Borger, Schoonoord, Dwingeloo, Uffelte en Tynaarlo zijn ondertussen allemaal van de kalender verdwenen.
Na de corona-onderbrekingen pakte men in Beilen de draad gewoon weer op. Deze keer met een “klassiek” programma met wedstrijden voor de drie aloude categorieën: nieuwelingen, junioren en elite/beloften.
Nieuwelingen
De nieuwelingen openden de lange wielerdag. Zonder de aanwezigheid van Maurits Blaauwgeers en Luco Bos, die momenteel in het buitenland vertoeven (vakantie). Thijs Booy was er wel evenals Colin Breed, de nieuwkomer uit Dalerveen. En Sil Jakobs natuurlijk, wiens vader op de erelijst van Beilen staat als winnaar in 1984. In het nieuwelingenpeloton overheerste het rood van de Peddelaars, waarvan er twee als “plaatselijk favoriet” aan de koers begonnen: Ruud Junior Nagengast en Danny Turkstra. De wedstrijd kreeg kleur door een lange ontsnapping van Ko Molenaar (Wervershoof), die gezelschap kreeg van Danny Turkstra. Dit tweetal werkte goed samen en bleef lange tijd vooruit. Maar in de finale kwam alles weer bijeen. Bij het ingaan van de laatste ronde verloren Tsjisse Weening en Floris Haverdings hun evenwicht met een val als gevolg. Dat liep gelukkig goed af, maar voor Floris betekende dit: einde wedstrijd. Jammer, want hij had zeker aanspraak kunnen maken op een podiumplaats.
De sprint werd toch wel enigszins verrassend gewonnen door Jaymz Lunenborg, die zijn krachten onderweg goed had gespaard en daar nu de vruchten van plukte. Sil Jakobs kwam in het peloton als 29e over de streep. Colin Breed wist zich heel lang goed te handhaven, maar tegen het einde moest hij eraf en werd uiteindelijk als 35e geklasseerd. Thijs Booy reed zoals altijd, zijn eigen wedstrijd. Soms alleen, soms in een klein groepje. Maar opgeven ? Dat nooit !
Uitslag:
1 Jaymz Lunenborg, Schoonebeek
2 Keije Solen, Zwolle
3 Thomas Huitema, Roden
4 Antoine Quint, Westerbork
5 Jente Derksen, Haalderen
29 Sil Jakobs, Emmen
35 Colin Breed, Dalerveen
49 Thijs Booy, Emmer-Compascuum
Junioren
Bij de junioren werd meteen hard doorgetrokken. We zagen een zeer actieve Thom van der Werff, met veel deskundige en enthousiaste supporters langs de kant. (onze oud-voorzitter Arend Dubbelboer had er zelfs zijn nieuwe pet voor opgezet). Thom reed een tijdje alleen vooruit en kreeg toen gezelschap van Jelle Bouma uit Houtigehage. Dit tweetal leek kansrijk, maar moest zich uiteindelijk toch gewonnen geven. Het initiatief werd snel daarna overgenomen door een ander duo: Duncan van Norel uit Hellendoorn en de beresterke Steijn Oosterveld uit Onnen, die in april wat extra wedstrijdkilometers had opgedaan in de Internationale Cottbuser Etappenfahrt. Aanvankelijk behoorde ook Samuel van der Meer bij deze koplopers, maar hij kon het tempo niet volgen en viel terug. In de finale liet Oosterveld zijn moegestreden vluchtmakker achter en soleerde naar een fraaie zege.
De derde podiumplaats ging naar Pepijn Veenings na een bloedstollend sprintduel met Jelle Schieven (4e) en Thom van der Werff (5e). Het verschil tussen deze drie was met het blote oog niet waarneembaar.
Mart Vos deed ook mee, maar hij haalde de finish niet. Al vrij snel raakte hij op achterstand en verdween halverwege de wedstrijd van het parcours.
Uitslag:
1 Steijn Oosterveld, Onnen
2 Duncan van Norel, Hellendoorn
3 Pepijn Veenings, Assendelft
4 Jelle Schieven, Zieuwent
5 Thom van der Werff, Annen
Elite/Beloften
Het laatste onderdeel, de wedstrijd voor Elite/Beloften, eindigde in een massa-sprint. Maar saai was het allerminst. Er was genoeg te beleven, want het viel geen moment stil. Voortdurend waren er pogingen om weg te komen. Eerst ging Redmar Dijkman, maar hij bleef “in zijn uppie” en was dus kansloos. “Zelfmoord”, zoals de dienstdoende vlaggenist het uitdrukte. Maar dat wist Redmar waarschijnlijk zelf ook wel. Daarna kregen we een uitval voorgeschoteld van Karsten Veen (wiens toekijkende vader Edwin op de erelijst staat als winnaar in 1997). Karsten kreeg vanuit de achtergrond versterking, maar (zoals meestal), is een jagend peloton toch te sterk. Een andere strijdlustige renner was Marcel Fröse, onze Oosterbuur die tegenwoordig veel in Nederland rijdt en die meestal goed genoeg is voor een toptien notering. Zo ook deze keer (hij werd 9e). Maar Marcel is niet een renner, die gaat zitten wachten op de eindsprint. Voortdurend was hij in de voorste linies te vinden en enige tijd leek het er zelfs op, dat hij samen met Harry Sweering en Kimo Berenschot weg zou kunnen blijven. Dit trio bouwde een voorsprong op van een halve minuut, maar ook dit bleek niet genoeg te zijn. Dus: sprinten maar, met Mark Prinsen van de Friese Houttec-formatie als winnaar. Voor die ploeg rijdt tegenwoordig ook Joeri Fledderus, die een beste wedstrijd reed en als 11e finishte. Stijn Oost, een ander oud-lid van Emmen, had minder succes. Hij had nog onvoldoende kilometers in de benen, en moest er al vrij snel af.
Uitslag:
1 Mark Prinsen, Heerenveen
2 Rick Ottema, Leeuwarden
3 Mike Dogterom, Zeijen
4 Kimo Berenschot, Groningen
5 Tibor del Grosso, Eelde
Voor veel wielervrienden was de Ronde van Beilen een soort van reünie, waar de mensen elkaar voor het eerst in lange tijd weer eens konden zien en bijpraten. Mede daardoor was het aangenaam vertoeven in Beilen.
