In Memoriam Hendrik Jan Kiers.

Met dank aan Fred Haikens voor zijn mooie persoonlijke bijdrage.

Donderdag (12 december) hebben we definitief afscheid moeten nemen van Hendrik Jan Kiers.

Het bericht van zijn overlijden kwam als een bijzonder onaangename verrassing, want ik was in de veronderstelling, dat het juist goed met hem ging.

In Gieten, waar ik hem voor het laatst sprak, hebben we samen nog een high-five gedaan, om de goede afloop te “vieren” van zijn chemokuur-behandelingen. De conclusie was toen, dat het gelukkig allemaal met een sisser was afgelopen. Niet dus.

Hendrik Jan kwam bij de club, toen zijn zoon Martin ging fietsen bij de jeugd in categorie 3. Dat was in 1990. Een jaar later kwam dochter Linda er ook nog bij in categorie 1 en daarmee was het hele gezin meteen compleet  betrokken bij de club, want Fenna, de helaas veel te vroeg overleden vrouw van Hendrik Jan, blies toen ook al dapper haar partijtje mee als vrijwilligster. Zij zat bij de rugnummers, hielp bij het in elkaar zetten van het clubblad en draaide diensten in de kantine. In die tijd was er bij de club nog een nieuwjaarsvisite en voor die gelegenheid bakte de familie Kiers dan de allerheerlijkste oliebollen naar een eigen recept van Hendrik Jan, die toen bakker was bij de HEMA.

Hendrik Jan was vanaf het begin als vaste helper betrokken bij de organisatie-afdeling. Onder de vleugels van Sake Meijer leerde hij in de loop der jaren de “fijne kneepjes van het vak” en zo ontpopte hij zich tot een allrounder, die je met een gerust hart om een boodschap kon sturen. Zijn inzet en kennis van zaken leverden hem een welverdiende nominatie op als vrijwilliger van het jaar van de gemeente Emmen. Verder volgde hij met succes de jury-opleiding en tijdens de koers kon hij zijn ei kwijt als “video-operator”.

Hendrik Jan hield er niet van om op de voorgrond te staan. Door zijn bescheiden opstelling werd hij zo hier en daar een tikkeltje ondergewaardeerd. Het best kwam hij tot zijn recht in een rustige omgeving, waar hij zonder problemen zijn werk kon doen. Hij deed dat over het algemeen met inzet en plezier. Als hij “mopperde” (dat deed hij ook regelmatig), was dat voor ingewijden meestal een teken, dat hij goed in zijn vel zat. Vergelijkbaar met wielrenners die klagen over slechte benen en er tòch met de prijzen vandoor gaan.

Ook nadat zijn vrouw was overleden en zijn beide kinderen waren gestopt met wielrennen, bleef Hendrik Jan zich inzetten voor de wielersport. Als jury-lid, maar ook als belangrijke pion in de organisatie van met name de Kleine Hein en de trainingsklassieker rondom Sleen.

Totdat er in november van 2018 een berichtje op mijn computer verscheen, waar instond, dat Hendrik Jan wilde stoppen. Tja, na zoveel jaren trouwe dienst…….. Dan is zoiets begrijpelijk. Bovendien had H.J., zoals hij kortweg werd genoemd, last van reuma, wat hem het bewegen een stuk moeilijker maakte.

Maar op 26 maart van dit jaar kregen we van Hendrik Jan zelf de eigenlijke reden te horen: kanker. Er volgden bange, maar toch ook hoopvolle tijden.

Een bijkomende dubbele longontsteking is hem fataal geworden.

Wij herdenken hem in dankbaarheid.

Fred Haikens