In memoriam: Riekus Nieborg
Op een bepaalde leeftijd ga je merken, dat er steeds meer mensen in je omgeving wegvallen uit het leven. Helaas kan ook de wielersport zich daaraan niet onttrekken.
Toen ik zaterdagmiddag thuis kwam van de 1e trainingsrit op de Meerdijk, dacht ik wel even tijd te hebben voor een korte blik in de krant van die dag. Al bladerend werd ik onaangenaam getroffen door een overlijdensadvertentie. De naam liet aan duidelijkheid niets te wensen over. Het betrof Riekus Nieborg.
Nu zijn er meer mensen die zo heten, maar het namenlijstje er onder vormde het bewijs, dat het hier om “onze eigen” Riekus ging, om de man die zich jarenlang heeft ingezet voor de WSV Emmen.
Dat deed hij al vanaf 1988, toen zoon Jan Eppo bij onze club ging wielrennen.
Dat was wel enigszins verrassend, want zelf had Riekus een achtergrond als voetballer. Hij bereikte zelfs de status van semi-prof, toen hij ging spelen voor Zwartemeer, destijds de enige Drentse club in het betaalde voetbal. Riekus speelde daar als achterhoede-speler samen met o.a. Tonnie Roosken, Job Drent, Fop ten Hoor en Hans Kalter. Allemaal (goede) spelers uit eigen streek en met een fanatieke aanhang, die er niet over peinsde om zich in Emmen te vertonen. Vanwege zijn werk ontkwam Riekus er echter niet aan om zich later in Emmen te vestigen, maar op de tribunes van de voetbalclub hebben ze hem daar niet gezien.
Vanaf het moment dat we Riekus leerden kennen, toonde hij zich een betrokken sportman. Voetballen deed hij niet meer, maar fietsen des te meer. Bij de club stak hij de handen flink uit de mouwen. Hij nam plaats in de organisatie-afdeling en later in het bestuur.
Riekus kon je er best bij hebben. Hij had altijd een duidelijke mening, maar polariseren, dat deed hij nooit. Integendeel, hij slaagde er met zijn diplomatieke gaven vaak in om tegenstellingen te overbruggen. Dat was soms nodig ook, want onze organisatie-afdeling had in die tijd te maken met het wielercomité Zuid-Oost Drenthe bestaande uit de heren Kuiper, Eising en Hemme. Die waren met een boel heibel uit de club vertrokken en de verhoudingen tussen het comité en de club waren dusdanig bekoeld dat men elkaar alleen maar tegenwerkte en beconcurreerde. Riekus was toen de aangewezen man om de verhoudingen te normaliseren en dat is hem grotendeels gelukt.
Riekus was toen ook de man die namens de club op Koninginnedag de klassieker Zand en Veen Rondomme in de gemeente Odoorn coördineerde. Ook daar had hij te maken met een paar niet-alledaagse mensen. Het waren mensen van de handelsvereniging. Kees Zwart was de voorzitter en die werd bijgestaan door secretaris v. d. Laan en slager De Vries. Dat waren allemaal heel gezellige mensen, maar ze hadden de gewoonte om aan allerlei regels een eigen draai te geven. Koninginnedag, dat was hùn feestdag en aan de regels van de KNWU hadden ze geen boodschap. Soms leidde dat tot komische taferelen, zoals bij de prijsuitreiking, die – ondanks het dringende advies om dat niet te doen – steevast door het duo Zwart-v.d. Laan zelf werd gepresenteerd.
 |
Riekus was jarenlang één van de actiefste mensen binnen onze roemruchte organisatie-afdeling. Daarbij schuwde hij ook het uitvoerende werk niet, zoals deze foto uit 2013 laat zien. De foto is gemaakt in Schoonebeek, waar toen het NK tijdrijden plaats vond. |
Riekus hield zelf trouwens ook wel van wat gezelligheid. Daar zal het vroegtijdig overlijden van zijn nog jonge vrouw ongetwijfeld mee te maken hebben gehad. Hij hield vooral van de gezelligheid in “de derde helft”. Hij kon dan op zijn eigen humoristische wijze uit de hoek komen om de toestand in de wereld te becommentariëren. Van de politiek had hij toen al geen al te hoge pet op, en het laat zich raden, dat dit in de loop der jaren alleen maar minder is geworden.
Met zijn gezondheid ging het helaas ook telkens wat minder. Bij de wedstrijden zagen we hem al een aantal jaren niet meer. Zijn overlijden kwam ook niet geheel als een verrassing. Zijn familie was er op voorbereid. Niettemin een groot verlies. Ook voor onze club, die hem veel dankbaarheid is verschuldigd.
Fred Haikens
